خانه ام آتش گرفته ست آتشی جانسوز
هرطرف میسوزد این آتش،
پرده ها و فرشها را، تارشان با پود.
من به هرسو میدوم گریان،
در لهیب آتش پردود؛
وز میان خنده هایم، تلخ،
و خروش گریه ام، ناشاد،
از درون خسته ی سوزان،
میکنم فریاد! ای فریاد!
خانه ام آتش گرفته ست، آتشی بی رحم
همچنان می سوزد این آتش،
نقش هایی را که من بستم به خون دل،
بر سر و چشم و در و دیوار،
در شب رسوای بی ساحل.
وای برمن، سوزد و سوزد
غنچه هایی را که پروردم به دشواری،
در دهان گود گلدان ها،
روزهای سخت بیماری.
از فراز بام هاشان، شاد
دشمنانم موذیانه خنده های فتحشان برلب،
بر من آتش به جان ناظر.
در پناه این مشبک شب.
من به هر سو می دوم، گریان ازین بیداد.
میکنم فریاد! ای فریاد! ای فریاد!
وای برمن، همچنان می سوزد این آتش
آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان؛
وآنچه دارم منظر و ایوان.
من به دستان پر از تاول
این طرف را می کنم خاموش،
وز لهیب آن روم از هوش؛
زان دگر سو شعله برخیزد، به گردش دود.
تا سحرگاهان، که می داند، که بود من شود نابود.
خفته اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر،
صبح ازمن مانده برجا مشت خاکستر؛
وای؛ آیا هیچ سر بر می کنند از خواب،
مهربان همسایگانم از پی امداد؟
سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد.
می کنم فریاد! ای فریاد! ای فریاد!
مهدی اخوان ثالث
