آلبالوی کم یاب
چند سال پیش ما توی حیاط خونمون یه درخت آلبالو داشتیم.چون درخت کوچیک بود و 2-3 کیلو بیشتر میوه نمیداد، آلبالو عنصری کم یاب به شمار می رفت!! (لابد از بیرون نمی خریدیم دیگه!!) به خاطر همین کم یاب بودنش همیشه بحث بر سر این بود که از این عنصر گرانبها چه فرآورده هایی بگیریم!
یکی آلبالو رو همینطوری به عنوان میوه دوست داشت، یکی بصورت لواشک، یکی شربت، یکی مربا و...
این فرآیند تبدیل، دردسرهای خاص خودش رو داشت؛ مثلا گرفتن هسته آلبالو خیلی سخت بود! (اونموقع از این وسایل مکانیزه استفاده نمی کردیم!!)
بگذریم،طی چند سال با گذشت زمان از طرفی درخت رشد کرده و میوه ی بیشتری می داد و از طرف دیگر هم ما به تکنولوژی "هسته گیر" دست پیدا کرده بودیم :دی
همه چیز به نظر ما خوب پیش می رفت اما غافل از رشد درخت توت در کنار آلبالوی عزیزمون بودیم؛ درختی که با رشدش روز به روز آلبالو رو تحریم میکرد! البته تحریم های درخت توت به کنار،خودمونیم، ما از آفت های داخل درخت هم بی اطلاع بودیم.
این بی توجهی و کوتاهی ما باعث شد که این تحریم ها سرانجام به قطعنامه ختم بشه؛ در واقع ما مجبور شدیم به دست خودمون درخت رو قطع کنیم.
و حالا امروز
نه درختی وجود داره
نه آلبالویی
نه هسته ای
و نه هسته گیری...
این چند روز اخبار مذاکرات ژنو بیشتر از هرچیز منو یاد درخت آلبالوی خونمون می انداخت. شاید ظاهر این خاطره برای بعضی ها طنز به نظر بیاد اما قطع اون درخت حقیقتا تجربه ی تلخی بود.
امروز توی متن توافقنامه نوشته شده که ما داوطلبانه داریم یک گالن آب توی تأسیساتمون خالی می کنیم تا چیزی رو که با زحمت به دست اوردیم از 20% به 5% رقیق کنیم!
حرفی نیست
سکوت میکنیم
اما حاشا که این درخت روزی قطع شود...
ای خدا...دلم مزار شهدای هسته ای می خواد و یه بغض خفه :شهدا شرمنده ایم که خونتون پایمال شد